تاریخچه نمای کرتین وال
02
11

تاریخچه نمای کرتین وال

تاریخچه نمای کرتین وال

نمای کرتین وال، نمای پوشیده شده از شیشه، فلز یا سنگ تراشی که به یک قاب ساختمانی بیرونی ساختمان متصل شده است. پس از جنگ جهانی دوم، هزینه های انرژی کم، انگیزه ای برای مفهوم ساختمان بلند به عنوان یک منشور شیشه ای، ایده ای که ابتدا در دهه 1920 مطرح شد، به وجود آمد. ساختمان دبیرخانه سازمان ملل متحد با دیوارهای شیشه ای سبز رنگ، به ایجاد یک استاندارد جهانی برای آسمان خراش ها کمک کرد، امروزه این نما های مدرن را میتوان در سرتاسر شهر یافت نمود

نمای کرتین وال سیستم پوشش بیرونی ساختمان است که در آن دیوارهای خارجی غیر ساختاری هستند. کرتین وال آلومینیومی شیشه ای، کرتین وال شیشه ای، نما های کامپوزیت یا ورق های آلومینیومی، عمدتا در ساختمان های تجاری و اداری مورد استفاده قرار می گیرند.

تاریخچه نمای کرتین وال


شیشه های عایقی که در نمای کرتین وال استفاده می شوند عمدتا از دو یا چند قطعه از شیشه تشکیل شده است، با توجه به تقاضای مشتری، می توان از شیشه های شفاف، شیشه های رنگی، شیشه های بازتابنده حرارت، شیشه های دودی، شیشه های چند لایه، شیشه های سخت و شیشه خمشی داغ را به عنوان بستر شیشه ای انتخاب کرد. استفاده از شیشه های عایق، بویژه با پوشش شیشه ای با ضخامت کم می تواند صرفه جویی در انرژی، حفاظت از محیط زیست، روند زیبا سازی ساختمان ها را به ارمغان بیاورد.

 

 

تاریخچه نمای کرتین وال


تاریخچه نمای کرتین وال:

افزایش تجارت شهری در ایالات متحده در نیمه دوم قرن نوزدهم نیاز به فضای کسب و کار در شهر را افزایش داد و نصب اولین آسانسور مسافری امن در سال 1857 (در فروشگاه بزرگ Haughwout، نیویورک) انجام شد. این آسانسور اولین بار در ساختمان بیش از چهار یا پنج طبقه بلند نصب شد. گر چه اولین آسمان خراش ها بر روی دیوارهای بسیار سنگین دیوار در سطح زمین قرار داشتند، معماران سریعا  برای استفاده از چار چوب و چارچوب آهن مورد حمایت قرار گرفتند تا وزن طبقه های بالا را افزایش دهند، این کار به ایجاد فضای بیشتری در طبقه های پایین تر کمک شایانی نمود. جیمز بوگاردوس ساختمان چدنی (1848، نیویورک شهر) را با یک قاب سخت از آهن ساخت. این قاب چدنی حمایت اصلی برای بارهای بالای طبقه و سقف را ایجاد می کند.

اولین ساختمان های بلند در ایالات متحده در دهه 1880 ساخته شدند. آنها در مناطق شهری ایجاد شدند که در آن مناطق قیمت زمین افزایش یافته و تراکم جمعیت زیاد بود، لذا تقاضا برای ساختمانهایی را افزایش داد که به صورت عمودی گسترش یافت، نه به صورت افقی، و به این ترتیب، زمین های با مجموع ارزش کمتر را اشغال می کردند. ساختمان های بلند با استفاده از فریم های ساختمانی فولادی و پوشش های خارجی شیشه ساخته شده بودند. در اواسط قرن بیستم، این ساختمان ها در بسیاری از کشورهای جهان به ویژگی های استاندارد چشم انداز معماری تبدیل شده اند.

ساختمان های بلند با نمای کرتین وال محصور می شوند. این صفحات بدون باربری از شیشه، سنگ تراشی، سنگ یا فلز است که به فریم ساختمان از طریق یک سری از اعضای عمودی و افقی به نام مولیون و ترنزوم نصب می شوند.

 

تاریخچه نمای کرتین وال


با توجه به ارتفاع این نوع ساختمان ها و جمعیت های زیادی که در آن ساکن هستند، بالا رفتن نیاز به مراقبت دقیق از سیستم های ایمنی زندگی احساس می شود. استانداردهای آتش سوزی باید دقیق باشند و مقررات مربوط به وسایل مناسب برای خروج در صورت آتش سوزی، قطع برق یا سایر حوادث باید ارائه شود. اگر چه در ابتدا نمای کرتین وال برای اهداف تجاری طراحی شده است، بسیاری از افزایش های طبقات و تراکم در حال حاضر برای استفاده چندگانه برنامه ریزی شده است. ترکیب دفتر، مسکونی، خرده فروشی و فضای هتل.